HASTALIKTAN MIDIR NEDİR...

      2 gündür hastayım...İşsiz olunca insanın bir an önce iyileşmek için çok da geçerli bi nedeni olmuyormuş.İş dışındaki diğer tüm nedenler ertelenebilir...
      Fiziki olarak hiçbir şey yapamayacak halde olsam da,eğer ağrılardan arasıra da olsa fırsat bulup durup düşünebilecek kadar şuurum yerinde ise; hastalığın zamanı yavaşlatıcı etkisine bayılıyorum...Belki de bu yüzden,oldum olası iyileşmek için çok fazla çaba sarfetmeyişim...
      Diğer zamanlarda iş-güç arasında ıskaladığımız onca detay hakkında düşünebilecek bolca zaman...Saçma belki ama "sırf bunun için bile hasta olmaya değer" diye düşündüm bir an...Sadece bir an.Çok düşününce çok da üzüldüğümü hatırlayınca vazgeçtim bu fikirden.
      Aslında izlediğim filmlerden bahsedeceğim.Genelde uzun süre hiç film izlemem.Sonra bir anda film izleyesim gelir ve ondan-bundan methini duymaktan öte hiçbir fikrimin olmadığı birsürü filmi arka arkaya izlerim.Yine böyle oldu.
      İlk önce hiç tarzım olmasa da sırf meraktan şu meşhur Twilight'ı izledim.Merak edilmeyecek gibi değil.Stephenie Meyer,ülkemdeki kitap okuma alışkanlığını en az yüzde otuz artırmıştır bence.(Sırf bu yüzden bile taktire değer)Küçük kardeşim mücocan ve arkadaşları başta olmak üzere; yolda,alışverişte,hatta metroda kimi görsem elinde twilight serisi kitaplarından biri.Kaldı ki metroda kitap okuma alışkanlığımız yok denecek
kadar az iken! Gerçi bunda her geçen gün biraz daha yavaşlayan-Bi an gelip te sonsuza kadar duracakmış gibi hissettiren bi yolculuk geçirmemizi sağlayan- metromuzun
payını da azımsamamamız lazım!
      Sonra Avatar'ı ,sonra Ursula K. Le Guin'in Yerdeniz Öykülerinden bi anime(Kesinlikle çok büyük bi hayalkırıklığıydı.En kısa zamanda bi kitabını okuyup kısmen de olsa telâfi etmeliyim) izledim.Daha sonra adının bile tamamını hatırlayamadığım birkaç filme daha gözattım.Ve en son, çıktığı dönemde birçok kişiden "sinemaya 2.ye gittim.Çok güzellll ",işte şöyle ağladım böyle ağladım dediği "umut" filmini izledim.
      Herhalde filmin can alıcı kısmına daha var diye diye yarısını izlemişim bile.Diğer yarısına ise atlaya atlaya ancak tahammül edebildim.Kendine özgü tek bir karakteri,tek bir cümlesi olmayan bir film olur muymuş,evet olabiliyormuş!İzlemeyen şanslı kişilerden biriyseniz tek cümleyle özetleyeyim de merakınız gitsin.İlik kanseri oğlu yaşasın diye;paralı bi insan bozmasının oğluna kalbini veren bi babanın öyküsü...Bu cümle bile filmden daha gerçekçi görünüyor gözüme şuan.Aynı senaryoları daha kaç kez tekrarlayabilirler acaba?"Dur bi de ben yapayım" diyecek kaç yönetmen daha çıkabilir?Sormadan edemedim.Bi babanın evladı için canını vermesi gayet olağan.Diğer insan bozması oğlu yaşasın diye,bi babanın kalbini alabilecek kadar bencil yaratıkların varlığını da sindirdik diyelim hadi.Ne zamandan beri doktorlar sağlıklı bir insanın kalbini alıp ölmek üzere olan birine naklediyorlar sahi?Parası olanın herbişeyi yapabileceğini daha kaç farklı senaryoyla izletebilirler acaba? Ya da biz niye izleriz ki diye mi sormalıyım? Bu filmi izledikten sonra Edward & Bella aşkı bile daha sahici,bi o kadar da sevimli gelebiliyormuş insana...
      Bence dünyada vampirlerin olması hiç de fena olmazdı hatta.Damarında insan kanının olmasını haketmeyen o kadar çok kişi var ki dünyada...Bunları toplayıp yem yapsak  vampirlere yeter de artardı bile.Hem hiç yoktan bi işe yaramış olurlardı fena mı?..Filmi izlerken Bella'nın gördüğü her olağanüstü durumda korkusuzca ve normalmiş gibi davranması;önce Edward'a,sonra Jakob'a "bana zarar verecek hiç birşey yapmayacağını biliyorum" falan da filan demesi çok sinir bozucu ve saçma gelmişti.Ama 
"umut" gibi bayat ötesi filmlerin hâlâ çekilebildiğini görünce,Bella'nın bu hali bile çok daha gerçekçi geldi doğrusu.Düşününce sahiden hiçbir şey insanı hayrete düşürmüyor,hiçbir şey imkânsız görünmüyor ve dünyaya ait korkacak hiçbir şey kalmıyor geriye...Hastalığın verdiği sersemlikten belki de...Şu an böyle hissediyorum!
(not:İlaç kullanmıyorum:)Fena yan etki yapmış deyip endişelenmeyin diye söyleyeyim dedim )