Bugün İstanbul'un kurtuluşunun 87. yıldönümüydü.Dile kolay, 5 yıl süren işgalin bitmesi ne büyük bir sevinçtir.İşgal yıllarının dehşetiniyse çok kısa düşünmek bile tüylerimi diken diken ediyor.
Bu şehirde doğduğum ve yaşadığım için kendimi herzaman çok şanslı hissetmişimdir.Gerçi herkes için doğduğu ya da yaşadığı yer çok kıymetlidir ya.Küçükken İstanbul'da yaşamadığımı,sadece arada bir misafir olarak geldiğimi düşünüp İstanbul halkını ve haberlerin en çok İstanbul'dan bahsetmesi gibi birsürü şeyi düşünüp ciddi ciddi kıskanırdım.Sonra da hep bu şehirde yaşıyor olmak için dua ederdim.
Şimdilerde başka bir şehir daha var gerçi rüyalarıma giren, buradan üzerine güneşin doğuşunu & batışını izleyip oradan duyduğum bir çocuk sesiyle bile mutlu olduğum,sabah uyanır uyanmaz atlası açıp ülkemle aynı karede görmekle bile avunduğum...Çok çok yaşlanmış olsam bile mutlaka bir gün gideceğim (inşallah) dediğim...
Ama biliyorum ki dünyanın neresine gidersem gideyim,dönüp dolaşıp gelmek istediğim,içindeyken bile özlediğim yer İstanbul olacak hep.Tüm zorluklarına rağmen burada olmaktan,yaşadıkça başka başka yerlerini keşfetmekten,ya da bildiğim sokaklarını caddelerini defalarca geçmekten,bol nemli de olsa havasını solumaktan duyduğum mutluluk kelimelere sığdırabileceğim türden değil.
Yazının başına arşivimden bir resim koyayım dedim ama birini koysam diğerine haksızlık ettiğimi düşünüp vazgeçtim.Sonra bunu buldum,çok hoşuma gitti koydum :)
0 yorum:
Yorum Gönder